Forever

Je zit tegenover me en ik probeer me te concentreren op wat je zegt. Ondertussen staar ik naar je twinkelende ogen, je mond. Naar je krullen, die inmiddels grijze haren vertonen. Wat hou ik van dit gezicht. Van jou helemaal. Het voelt zo vertrouwd.

‘..Natuurlijk wil ik je niet pushen om bij hem weg te gaan..,’ hoor ik je zeggen. En ik denk dat de tijd je heeft geleerd dat ik me niet láát pushen. ‘Of zou je eerst een ander nodig hebben, om zover te komen?’ vraag je me dan. Ik schrik op en schud mijn hoofd. ‘Nee,’ zeg ik steevast: ‘ik hoef geen ander. Ik zou veel liever een tijd, of altijd, alleen blijven daarna.’

Is het waar, wat ik zeg? Ik zoek naar mijn gevoelens en gedachten. En weet dan dat ik niet lieg. Ik dúrf mijn leven niet meer toe te vertrouwen aan een ander. Niet voordat ik die ander door en door ken.

‘Oke!’ mompel je. Je ogen vinden de mijne. Je leunt met je kin op je duim. Ik zou je zo kunnen uittekenen. Die houding. Die blik in je ogen. Wat hou ik van je. Zo zielsveel!

Vroeger was het nog gewoon, om bij elkaar te zijn. Nu moet het stiekem. Jij bent getrouwd en ik zit nog altijd verstrikt in een ingewikkelde relatie. Kon het nog maar zoals vroeger zijn. Maar onze levens lijken niet meer met elkaar te combineren. Jij koos bewust voor één kind. Ik wilde er persé meer. Jij hebt geleerd om voor jezelf te leven. Mijn bestaan lijkt vooral op mijn naasten gericht. In mijn ogen leidt jij een luxe bestaan, terwijl ik me voornamelijk behelpen moet.

‘Ik weet zeker dat we het nu goed hadden gehad, als we vroeger niet uit elkaar waren gerukt,’ zeg je. Ik voel me geneigd me te excuseren voor het feit dat ik dat heb laten gebeuren. ‘Ik was te jong. Te onzeker. Had nog geen eigen mening,’ som ik op. Ik zou niet weten hoe het zou zijn geweest, als dat niet zo was. Als ik niet naar mijn ouders had geluisterd. Maar mijn hart had gevolgd..

‘Eigenlijk is het een intriest verhaal. Ons verhaal. Twee geliefden, die hun leven afzonderlijk van elkaar moeten leven.’ Je glimlacht triest. Ik zie je slikken. Worden je ogen nu zelfs vochtig? Worden de emoties je teveel?

‘Ik zal altijd van je blijven houden. Je bent en blijft mijn grote liefde. Hoe dan ook..’ probeer ik je gerust te stellen. ‘En ook al leven we onze levens ver bij elkaar vandaan, je zult altijd in mijn hart zijn. Ik zal je daar altijd bij me dragen.’