Heimwee

Het is weekend en iedereen is thuis. Ik zit op de bank met mijn ogen op mijn handwerk gericht, maar in mijn gedachte ben ik er niet bij. Ik herzie ik steeds de beelden, weergaven uit vervlogen tijden, van twee jonge, blije mensen. Foto’s van vroeger, van ons, die jij zomaar naar me appte. Sindsdien zijn ze niet meer uit mijn hoofd te bannen.

Voorzichtig pak ik weer mijn telefoon. Stiekem. Niemand mag het zien. Want hoe zou ik ooit uit kunnen leggen hoe ik ineens aan al deze plaatjes kom?! Foto’s, waarvan zelfs ìk het bestaan niet wist.

Ik open het venster. Dan zie ik mezelf, van zo’n vijfentwintig jaar terug. Een rimpelloze huid, slank postuur, wilde haren. Stralend en gelukkig. Alsof onze liefde eindeloos was.

Ik zie ons samen. Mijn gestalte, staande, in jouw sterke armen. En tegenover je zittend, in een restaurant. Diep starend in elkaars ogen. Alsof we alles uit het moment wilden halen.

Ik zie hoe mijn jonge versie op een heuvel ligt. Languit, in het gras. In de verte, in het dal, ligt de stad. En op de voorgrond is nog net een schoen te zien. Het verraadt jouw aanwezigheid. Maar de blik in mijn ogen zegt ook al genoeg. De verliefdheid is er duidelijk vanaf te lezen.

Ik zie mijn jeugdige gedaante zitten, op het voeteneind van een hotelbed. Mijn armen losjes over mijn schoot. Een uitdagende lach om mijn mond. Ik stel me voor hoe jij daar moet hebben gehurkt. Vlak voor me. Zorgvuldig zoekend, om de foto vanuit de juiste hoek te nemen.

Heimwee. Ik word overmand door heimwee. Konden we maar teruggaan in de tijd! Nog éénmaal intens genieten van elkaar.

Ineens hoor ik op de achtergrond hoe dochterlief fragmenten van Mama Mia beluisterd. De film, waar ik zoveel in herken. ‘I don’t wanna talk…’ klinkt het door de kamer. In stilte zing ik mee. Even overweeg ik zelfs om dit lied naar jou te sturen. Als antwoord op jouw foto’s.

Want, zo was het! Zo voelde het! Toen ik ontdekte dat je de moed had opgegeven. Toen ik hoorde dat je het wachten moe was. Toen ik begreep dat je in een andere relatie was gestapt.

Spijt. Ik voel enorm veel spijt. Dat ik je geduld zo op de proef heb gesteld. Je alleen heb gelaten. Verloren en vertwijfeld. Dat ik je zomaar heb laten gaan.

Had ik toen maar gezien wat ik nu zie. Ware liefde. Die speciale chemie tussen twee mensen. Twee schepselen, die voor elkaar gemaakt zijn.

Wat zou ik graag nog nieuwe herinneringen met je maken. Even weer compleet met je zijn. Om nooit meer te vergeten hoe het was. Om je nooit meer los laten. En de rest van ons leven de liefde te vieren.