Liefde

Je streelt me. Je vingers glijden langzaam over mijn rug. Je handen voelen heerlijk warm. Je drukt je lippen zacht in mijn nek. Ik hoor je hijgen, maar ik krimp in elkaar.

In mijn hoofd speelt zich een gevecht af. Wat heb ik behoefte aan deze aanrakingen, liefkozingen. Maar niet nu! Niet nu onze relatie op scherp staat. Nu je alle afspraken aan je laars lijkt te lappen. Je schijt lijkt te hebben aan alle adviezen die de therapeuten je ooit hebben gegeven.

Je zou gaan praten. Vertellen wat er is gebeurd. Je zou het opbiechten aan je familie. Zodat zij ook begrijpen waar het mis ging.

Je zou luisteren. Luisteren naar de pijn. Je zou open staan voor boosheid, verdriet, achterdocht en alle andere gevolgen die jouw misdaad heeft veroorzaakt.

Maar je doet er niets mee. Je praat niet, je luistert niet. Leeft gewoon door, alsof er niets is gebeurd.

Je haalt me aan. Je probeert me te zoenen. Maar ik druk mijn lippen stijf op elkaar. Het lukt me niet deze te beantwoorden. Ik lijk te verstenen. Te bevriezen.

Oh, wat wil ik het graag! Verdrinken in de liefde. Me mee laten voeren in het liefdesspel. Alles om me heen vergeten. Intens genieten en liefhebben..

Maar ik voel de liefde niet. Dus kan ik het niet.

Vergeten

Het is één uur ’s nachts. Ik kan niet slapen. Zachtjes ben ik het bed uit gekropen. Jouw wekker staat op vier uur. Misschien vijf uur. Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat je ligt te snurken en ik je niet wakker durf te maken.

Je ligt te snurken! Terwijl het in ons leven stormt. Terwijl alles op de klippen dreigt te lopen. Ons huwelijk op springen staat. Een financiële afgrond ons aanstaart. En jij slaapt.

Ik zou zo graag met je willen praten. Zoeken naar oplossingen, die er misschien helemaal niet zijn. Ik zou mijn zorgen willen delen. Je mijn pijn en angst willen laten zien. Maar je weigert te kijken. Zegt dat het nu niet kan. Dat je je moet concentreren op andere zaken. En je slaapt. Je slaapt overal doorheen.

Ik zou me willen bezatten. Zoveel wijn willen drinken, tot de slaap me overmant. Tot ik verdrink in vergetelheid. Tot ik niet meer weet wat voor een drama zich over ons leven voltrekt.

Ik wil vergeten. Niet meer voelen. Maar het lukt me niet.

Stilte

Stilte. Ik verlang naar volkomen stilte. En in die stilte, wil ik voelen. Echt voelen. Intens het gevoel binnen laten van pijn, gebrokenheid. Maar ook van liefde.

Het lijkt alsof er geen plaats meer is voor gevoelens. Het leven lijkt meer op een computerspel. Met steeds weer nieuwe hindernissen. Steeds weer een hoger level. Ik spring en buk en kruip er doorheen. Steeds meer punten, met verlies van steeds meer levens. Waar houdt het op? Bij welk level zal het ‘game-over’ zijn?

Ik wil leven. Echt leven. Intens leven. Voelen waar ik mee bezig ben. Niet gedachteloos doorgaan. Me laten overspoelen, met als enig doel het hoofd boven water houden. Ik wil niet stikken. Maar de golven trotseren. Berekenen. Zien rollen. Op me af zien komen. En springen op het juiste moment.

Ik wil op adem komen. Rustig bijkomen, voordat de volgende slag geslagen moet worden. Op kracht komen om het alles weer te kunnen doorstaan. Om te leren. Te triomferen. Mijn neus in de lucht. Een glimlach op mijn gezicht. Het gevoel van moed en dapperheid. Het gevoel van leven!

Ik wil geen robot meer zijn..

Me-time

Ik kijk op de klok. Nog zo’n anderhalf uur voordat ik werken moet. Mooi! Ik nestel mezelf op de hoek van de bank. Gooi mijn voeten recht vooruit. Duw een kussen naast me en één achter mijn rug. Wiebel wat heen en weer. Zit prima zo! Dan haal ik mijn mobiel tevoorschijn. Dat is toch wel het makkelijkste. Het typt prettig en niemand heeft door dat ik aan het bloggen ben.

Even sluit ik mijn ogen om me te concentreren op wat ik schrijven wil. Ik ga terug in de tijd. Naar toen ik 18 jaar was. Ik probeer te voelen wat ik toen voelde. Hoe ik in het leven stond en waar ik mee bezig was. Smoorverliefd was ik. En even voel ik dezelfde warmte als ik toen voelde.

‘Mam!’ hoor ik dan. Dochter komt de kamer binnen en vraagt aandacht. Ik ben uit mijn verhaal. Ietwat geïrriteerd kijk ik op. ‘Wat is er?!’ ‘Nee, laat maar. Ik heb het al..!’ Ik mompel iets van ‘oke’ en ga terug naar waar ik gebleven was. Dan zit ik weer op mijn kamertje, in de zusterflat en wacht op mijn geliefde. Spannend! Zenuwachtig loop ik naar de spiegel. Zit mijn haar wel goed?

De vaatwasser piept. Klaar met zijn programma. ‘Dat kan nog wel wachten,’ besluit ik. Nu is het ‘me-time’! In gedachte zet ik de tijd iets vooruit en zie ons languit liggen op het bed. De enige comfortabele plek die mijn kamertje rijk is. Mijn geliefde en ik bekijken wat jeugdfoto’s van me. Ondertussen strijkt zijn hand liefdevol door mijn haar. Ik kijk opzij en kus zijn wang.

Dochter twee komt binnen. ‘Weet u wat ik vandaag hoorde?’ Ik heb geen idee. Wil het eigenlijk ook even niet weten. Ik wil in mijn verhaal blijven, maar dochter-lief denkt daar anders over. ‘Mam, luistert u wel?!’ klinkt het verwijtend. ‘Huh? Wat?’ ‘Nou, weet u.. ik hoorde..’ Langzaam vervaagd het beeld van mij en mijn grote liefde. Ik wordt terug geroepen naar deze tijd.

Kleine dreumes klimt op mijn schoot. ‘Ikke schoot zitten!’ ‘Mama is even bezig, lieverd!’ Ze stampvoet en zet het op een gillen. ‘Ikke jouw schoot!’ maakt ze nogmaals duidelijk. Ze worstelt zichzelf de bank op en neemt plaats op mijn benen. Ze werkt haar rugje achterover tegen mijn buik. Haar armpje gaat omhoog en ik voel haar handje in mijn nek kriebelen. Zo lief! Even geniet ik van het moment. Maar wil dan weer terug naar mijn verhaal. Mijn herinnering. Daar, op dat bed..

De deurbel. ‘Wie doet er open?’ roep ik. Geen antwoord. Ineens lijkt niemand zich meer in de kamer te begeven. Dan moet ik het zelf maar doen. Peuter zet ik naast me op de grond. Zuchtend loop ik richting de deur. ‘Hallo mevrouw. Heeft u even tijd?’ Ik wil zeggen dat het niet schikt, maar hij staat al te zwaaien met het pasje dat mij moet vertellen dat hij betrouwbaar is. ‘Ik heb een geweldig mooi aanbod voor u. Alleen vandaag!’ Misschien verwacht hij nu een dankbare glimlach, maar ik kan niets anders zeggen dan dat ik geen interesse heb. ‘Maar mevrouw, dan doet u zichzelf ongelooflijk tekort!’ Tja, inderdaad. Ik had gewoon niet naar die deur moeten lopen. Daar gaat mijn tijd!

Als ik de jongeman eindelijk heb kunnen aftroeven, loopt hij met hangende schouders de tuin weer uit. Ik loop in dezelfde houding terug naar de bank. Daar zit de kleine meid, triomfantelijk in het hoekje: ‘Ikke buite pele!”Ik wil niet..’ Maar daar heeft zij geen boodschap aan. Ze rent al naar de kapstok en haalt haar jas tevoorschijn. Haar schoentjes volgen. ‘Oke dan!’ geef ik toe. Ik haal mijn mobiel uit mijn zak en stop hem in mijn handtas.

Er is blijkbaar geen tijd voor ‘me-time’. Het is weer ‘we-time’.

33. Praten

‘Ik wil praten,’ fluisterde ik zo hard mogelijk: ‘Niet later, maar nu!’ Het was zaterdagochtend. Uitslaap-ochtend. Maar ik stond, al aangekleed, voor het grote bed en keek hem recht aan. Langzaam hief hij zijn hoofd van het kussen: ‘Hoezo?’ Ik rolde met mijn ogen en betrapte mezelf erop met opgeheven vinger te staan. Alsof ik een zoon toesprak. Snel zette ik mijn hand in mijn zij. ‘Ik ben het zat om alleen maar te praten, als we bij de therapeut zijn. Dat moet nu toch ook gewoon lukken?!’

Eigenlijk is het best lastig. We leven alle dagen met de kids om ons heen. Zijn druk met werken en de boel coördineren. Er is zelden ruimte voor een persoonlijk gesprek. De oudsten liggen laat op bed en de jongsten halen ons zelfs ’s nachts uit onze slaap. Daarbij wil ik de meiden niet onnodig belasten met de spanningen die er tussen ons zijn. Dus worden diepgaande gesprekken vaak vermeden, zodat de sfeer in huis ontspannen blijft.

‘Ik wil gewoon dat je nú mee naar beneden komt.’ De kinderen waren nog stil. Lagen nog te slapen. Deze kans wilde ik benutten. ‘Hou op, joh! Ga gewoon weg!’ was zijn antwoord. Hij liet zijn hoofd weer zakken en draaide zich om. Even voelde ik me uit het veld geslagen. Was ik verbijsterd. Maar toen rechtte ik mijn rug en besloot door te zetten. Het was toch van de zotten dat we thuis deden of er niets aan de hand was, terwijl bij de therapeut ons leven op de kop stond.

Ik legde mijn hand op zijn schouder. ‘Nu!’, herhaalde ik zachtjes, maar dwingend. Hij schudde mijn hand van zich af: ‘Rot gewoon op!’ hoorde ik hem zeggen. Maar zo makkelijk kwam hij niet van me af. Het werd tijd dat hij ook de noodzaak van praten inzag. ‘Weet je, als je nu niet meekomt om te praten, dan mag jíj vertrekken. Oprotten, zoals jij het noemt!’ Het was lastig mijn stem niet te verheffen. ‘Ga zelf lekker weg!’ mompelde hij nog. Maar ik zag dat ik zijn aandacht had getrokken. Langzaam kwam hij overeind. ‘Als we zelfs niet meer kunnen praten, wil ik je nu vragen je tassen te pakken, het huis te verlaten en nooit meer terug te komen!’ siste ik. Toen sloeg hij het dekbed opzij: ‘Oke, waar wil je het over hebben dan?’

Samen liepen we de trap af. Hij nestelde zich op de bank. Zijn benen opgetrokken. Hij had iets weg van een bange hond . Maar ik voelde me geen baas of winnaar. Nog altijd was ik de verliezer. Want dat het zover tussen ons gekomen was, had ik nooit gewild.

‘Ik zie geen meerwaarde meer in het samen-zijn,’ begon ik rustig mijn relaas. ‘Na alles wat er gebeurd is. Na het gesprek bij de therapeut. Ik zie er geen heil meer in. Ik mis de motivatie om mijn schouders er nog onder te zetten. Na wat jij mijn dochter hebt aangedaan, is alles omlijnt door een zwart randje. Hangt er altijd een donkere wolk boven ons bestaan.’Ik wees hem op de afstand die er tussen ons was ontstaan. Zijn lastige positie die hij binnen het gezin had verworven. Maar ook de financiële schulden, die ik door hem had gekregen. En zelfs de zooi in- en rondom het huis, die ik dagelijks van hem tegenkwam. ‘Ik zie alleen nog maar voordelen in een scheiding. Dat zou alles oplossen,’ zei ik tenslotte.

‘En onze meisjes dan?’ vroeg hij timide. Daar had ik al zo vaak over nagedacht. Voor hen wilde ik nog samen doorgaan. Maar als dat niet zou gaan, dan moesten zij er zo min mogelijk onder lijden. ‘Als wij goede afspraken maken, komt het met hen ook wel goed,’ zei ik heldhaftig. Ik had het ze zo graag willen besparen. Twee apart wonende ouders.

‘Ik wil ze dan wel de helft van de tijd. Co-ouderschap, of zoiets,’ gaf hij te kennen. Dat was heel wat anders dan hoe het nu met de oudste meiden ging. Die zagen hun vader nooit. Werden door hem totaal genegeerd. Hoe anders zou het zijn voor de jongste meisjes. Een goede oplossing. Maar ook een lastige. Het zou betekenen dat ik de meisjes de helft van de tijd zou moeten missen. Dat ik er niet altijd zal zijn, als zij mijn naam zullen roepen. Die gedachte deed pijn. Ik voelde mijn ogen branden. Een traan ontsnapte over mijn wang. Mijn mondhoek trilde.

‘Kom maar!’ zei hij en kwam naast me zitten: ‘Je hoeft je niet groot te houden!’ Hij legde een arm om me heen. Ik verstijfde. Wilde de moed niet verliezen, maar doorzetten. ‘Laat maar, ik red me wel.’ Met mijn mouw veegde ik mijn gezicht weer droog. Ik ging rechtop zitten en zuchtte diep om weer op adem te komen.

‘Ik ben blij dat we zo gesproken hebben,’ zei ik later opgelucht. ‘Ook dat miste ik enorm in onze relatie!’ ‘Dan moeten we dat toch veel vaker doen,’ opperde hij. En het leek alsof hij daardoor toch nog een sprankeltje hoop had terug gevonden.

31. Een afspraakje

Wat voelde ik me verloren, die eerste weken in de zusterflat. Als zeventien-jarige werd ik ineens in het diepe gegooid. Ik moest mijn eigen potje koken, zelf de afwas doen, mijn kleding eigenhandig wassen en mijn kamer netjes houden. Dat viel niet mee.

Ook maakte ik kennis met allerlei nieuwe mensen. Mijn gang- en studiegenoten. Sommigen waren net begonnen, net als ik. Anderen waren al doorgewinterde kamer-bewoners. Zij maakten me wegwijs in dit onbekende bestaan. 

Het was flink wennen. Ik voelde me soms vergeten. Alleen op mijn kamertje. Alsof ik er netjes opgeborgen zat en er niemand was die zich nog over me bekommerde. Tot op die avond. Ergens, in die eerste weken. Toen de telefoon ging..

Het was nog zo’n groot, grijs apparaat. Met draaischijf. De enige die onze gang rijk was. Hangend in het midden van de lange hal, waaraan alle kamerdeuren grensden. Het schelle geluid was overal hoorbaar. Maar daar raakte ik al snel aan gewend. Meestal waren het de meiden van de oudere garde die hem dan opnamen. Zij kenden degenen die hier woonden het best. Zij wisten wie ze roepen moesten, als er voor iemand werd gebeld. Dat was, tot nu toe, nog nooit voor mij geweest.

Maar dit keer werd er op mijn deur geklopt: ‘Telefoon voor jou!’ Ik opende snel mijn deur. Bedankte haastig de boodschapper en rende naar de hoorn die inmiddels, bengelend aan het gekrulde snoer, bijna de grond raakte. Vlug nam ik het ding ter hand en verwachte mijn moeders stem aan de andere kant van de lijn. 

‘Ja, hallo?’ zei ik bijna buiten adem.‘Hoi! Ken je me nog?’ hoorde ik een diepe, warme stem zeggen. Hij noemde zijn naam en ik begreep direct om wie het ging. Het was de jongen die ik op het examenfeest van mijn vriendin had ontmoet! ‘Ja, natuurlijk! Wat leuk dat je belt,’ zei ik enthousiast. Ik hoopte dat ik niet al te wanhopig over zou komen. ‘Zou je het leuk vinden als ik van de week nog bij je langskom?’ vroeg hij. Mijn hart sloeg over. Hij hield zich dus aan zijn belofte!  ‘Ja, best!’ probeerde ik rustig te blijven. Maar ik kon wel dansen van plezier. 

De afgesproken avond deed ik extra mijn best er goed uit te zien. Mijn lange haar getoupeerd. Flinke laag haarlak eroverheen. Een beetje mascara en wat oogpotlood. Toen ik eindelijk tevreden was, zette ik mijn deur op een kier en nestelde me op èèn van de twee stoelen die mijn kamertje rijk was. Ik spitste mijn oren in de hoop dat ik hem zou horen, zodra hij onze verdieping had bereikt.

Nog voor de afgesproken tijd was daar het krakende geluid van de deur naar het trappenhuis. Voetstappen op de gang, die steeds dichterbij leken te komen. Geroezemoes van een mannenstem die mijn naam noemde. En toen vastere stappen richting mijn deur. Vluchtig kneedde ik mijn lok. Nam snel de juiste houding aan en bleef zo zitten. Het moest lijken alsof zijn komst me overrompelde.

Er volgde een kort klopje. ‘Binnen!’ riep ik automatisch. De deur werd langzaam opengeduwd. En daar stond hij. In de deuropening. Lang, breed en zijn krullen goed gekapt langs zijn hoofd. ‘Hoi’, zei hij nonchalant. ‘Ha! Kom verder!’ deed ik kalm, terwijl ik mijn hart in mijn keel voelde bonken. 

Die avond nam hij me mee om wat te drinken in de stad. Onder het genot van Pisang-Ambon met jus d’orange, praatten we honderduit. Ik had geen notie van de omgeving. Was alleen maar bezig met wat hij van me vond en waarom hij eigenlijk gekomen was. Stilletjes vroeg ik me af of hij mij net zo leuk vond als ik hem.

Laat in de avond liepen we terug naar de auto. De auto van zijn broer, die hij speciaal voor deze gelegenheid had mogen lenen. Hij zou me terugbrengen naar mijn kamer. Me daar weer afzetten. Me alleen achterlaten. En dan? Zou er nog een volgende afspraak komen?

Ik voelde hoe hij voorzichtig een arm om mijn schouder legde. Ik keek even naar hem opzij en glimlachte. Het stelde niets voor, maakte ik mezelf wijs. Dit deed hij misschien wel vaker bij meisjes die hij aardig vond.

Bij de auto aangekomen, keerde hij zijn rug naar het portier. Langzaam liet hij zijn lichaam achterover leunen, tot hij steun vond tegen de auto. Toen strekte hij beide handen naar mij uit en omklemde mijn polsen. Ik deed een stap dichterbij en zag de glinstering in zijn ogen. Ik voelde hoe hij me zacht naar zich toe trok, tot mijn lichaam het zijne raakte. Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder en voelde hoe zijn hand liefdevol door mijn haren gleed.

‘Als je eens wist hoelang ik hierop heb gewacht?!’ fluisterde hij. Ik hief mijn hoofd naar hem op en beantwoorde de intense zoen die hij gaf. Daarna glimlachte ik: ‘Word jij dan de vader van mijn toekomstige kinderen?’

Gevlucht

Ik werp me achterover op het grote bed, slaak een diepe zucht en sluit mijn ogen. Ik ben het zat. Zat van de opvoed-perikelen. Zat van het tobben en kniezen. Zat om steeds heen en weer te worden geschud door gedachten en gevoelens. Ik weet het niet meer..

Dan besluit ik om stiekem mijn spullen pakken. Ik gris een setje kleding uit de garderobe. Pak ondergoed uit de la. Een tandenborstel en andere toiletspullen uit de badkamer. Niet veel, maar genoeg om de eerste dagen mee door te komen. Ik prop alles in de bescheiden weekendtas.

Daarna sluip ik de trap af. De tas zet ik even in de hal. In de huiskamer is iedereen verdiept in zijn eigen ding. Het wordt niet opgemerkt dat ik uit de keuken de autosleutels stilletjes van het haakje af pak.

Zachtjes trek ik de voordeur achter me dicht en loop naar de auto. Terwijl ik de motor start, check ik het benzinepeil. De wijzer geeft een volle tank aan. Voorlopig hoef ik niet te tanken.

Bij de pinautomaat in de buurt stap ik even uit. Ik heb cashgeld nodig, om niet getraceerd te kunnen worden. Een paar honderd euro moet voldoende zijn. Duizend vind ik net wat teveel.

Dan geef ik plankgas en rijd richting de snelweg. Ik kies de snelste route naar de grens. Wil zo snel mogelijk het buitenland bereiken. Een andere omgeving zien. Waar de heuvels door bergen worden vervangen.

Ik heb geen idee waar de reis heen zal gaan. Ik laat me verrassen. Ik zet de muziek voluit en zing keihard mee. Mijn hoofd knikt mee op de maat van de drum. Mijn vingers tikken op het stuur. Het is mijn feestje. Niemand die me ziet of hoort.

Zo’n vierhonderd kilometer verderop stop ik bij een groot parkeerterrein langs de kant van de Autobahn. Ik stap uit om even mijn benen te kunnen strekken. Ik kijk om me heen en zie dat het al schemerig begint te worden. Ik zou mijn weg verder binnendoor moeten vervolgen, om op zoek te gaan naar een bordje met ‘zimmer frei.’

De weg kronkelt tussen de bergen door. Beboste toppen en groene dalen glijden aan mijn zicht voorbij. Het duurt even voordat de eerste huizen opdoemen. Maar dan rijd ik toch een centrum in van een, voor mij, onbekend dorp. Ik minder vaart om de borden te kunnen lezen. En er zijn kamers vrij! Ik rijd zo drie bordjes voorbij, voor ik durf te stoppen.

Ik parkeer mijn auto langs de weg en gooi de tas over mijn schouder. Zou ik zomaar naar binnen kunnen lopen? Me verstaanbaar kunnen maken? Zou het betrouwbaar zijn? Voorzichtig zoek ik naar de ingang van het grauwe huis. Een verweerd bordje, bij het gietijzeren hek, vertelt me dat ik achterom moet lopen. Zou ik al opgemerkt zijn? Of zou ik nog terug kunnen? Terugrijden naar huis, waar ze me nu toch wel eens moeten gaan missen.

Dan kijk ik vluchtig op het scherm van mijn mobiel. Drie gemiste oproepen. Vier app-berichten. Het is duidelijk. Ik ben onmisbaar. Ik moet weer door!

‘Mam, waar ben je?’ hoor ik beneden roepen.

Ik had graag nog beleefd hoe het daarbinnen was. Daar, in dat grauwe huis, met het verweerde bord. Ik had graag nog ervaren hoe het was om alléén te zijn. Daar, in de lege kamer in het onbekende dorp. Maar het zou moeten wachten. Wachten tot een volgende kans om me even terug te trekken op mijn eigen kamer.

Ik open mijn ogen en sta zuchtend op. ‘Hier ben ik!’ roep ik naar beneden en daal langzaam de trap weer af.

30. Biecht

Mijn hart bonkte. Mijn adem stokte. Mijn vingers trilden. Het was lastig de juiste toetsen te raken. Maar toch wilde ik zijn appje beantwoorden. Hem deelgenoot maken. Mijn verhaal doen. Hem uitleggen waarom mijn leven er veel minder rooskleurig uitzag dan hij vermoedde.

Tenslotte belde hij. ‘Meidje, toch! Wat een verhaal!’ Hij was hoorbaar geschokt. Ik zuchtte. ‘Tja’, was alles wat ik zeggen kon. We gingen beiden totaal voorbij aan het feit dat we elkaar, voor het eerst sinds járen, weer telefonisch spraken. We pakten de draad gewoon weer op.

‘Als ik iets voor je doen kan, moet je het maar zeggen,’ bood hij bezorgd aan. Maar wat zou hij kunnen doen? Ik wist het niet. Alleen naar me luisteren was al fijn.

We besloten dat we contact zouden houden. Dat ik hem op de hoogte zou houden. Maar eigenlijk leek dat al vanzelfsprekend. Daar hoefden we helemaal geen afspraak over te maken.

Na het gesprek drong het langzaam tot me door. Ik had weer contact met mijn grote liefde van vroeger! Het voelde weer net zo vertrouwd als voorheen. Het was alsof de tijd zich herhaalde. Voor ik het wist leefde ik weer met een groot geheim.

Maar ik besloot het dit keer anders aan te pakken. Ik had geen zin weer te moeten leven met dezelfde spanning die ik destijds ook altijd had gevoeld. Bang dat het ontdekt zou worden. Dit keer zou ik meteen open kaart spelen. Meteen de verantwoordelijkheid nemen.

‘Weet je wie ik heb gesproken?’ gooide ik er zomaar op een avond uit. Natuurlijk vond ik het eng. Het stond nog vers in mijn geheugen hoe deze zelfde situatie ooit had uitgepakt. Dat de vader van de oudste meisjes na mijn ‘biecht’ tegen me begon te schreeuwen. Te tieren. Direct naar de telefoon rende om het geheim zo snel mogelijk naar buiten te brengen.

‘Wie dan?’ vroeg de vader van de jongste twee nieuwsgierig. ‘Raad maar!’ stelde ik mijn antwoord nog even uit. Want eigenlijk durfde ik niet zo goed. Zou hij ook boos worden? Gaan gillen?’Geen idee,’ gaf hij toe. Hij kon het ook niet weten. Het zou iedereen kunnen zijn.

Ik haalde diep adem en noemde toen vluchtig de naam van mijn vroegere liefde. Daarna bleef ik stil en zette me schrap voor wat komen ging.

‘Oh, bijzonder!’ zei hij toen: ‘Hoe was dat?’ Ik probeerde net zo koel te blijven als hij. Wilde er niet al te enthousiast over doen. Mijn gezicht zegt meestal al boekdelen. Ik probeerde verwoed de brede glimlach te onderdrukken. ‘Het was best prettig!’

‘Oke’, zei hij en ging over tot de orde van de dag. Hij begon niet te schelden. Werd niet boos. Ging niet tekeer. Bleef er gewoon rustig onder. Had hij er misschien zelfs wel begrip voor?

‘Ik begrijp het wel,’ kwam hij er later toch nog op terug. Weer verraste het me. Dus zo kon het ook! ‘Het is best logisch,’ deed hij er nog een schepje bovenop. Ik keek hem verwonderd aan. ‘En weet je..’ ging hij ongestoord verder: ‘Je moet het helemaal zelf weten. Ik wil jullie niet, zoals al die anderen, ook het contact verbieden.’ ‘Meen je dit nou?’ Hij glimlachte. Zijn ogen zagen waterig, alsof onze situatie zelfs hèm emotioneel raakte.

‘Maar vind je het niet erg dan?’ kon ik niet laten te vragen. Hij keek me recht aan en schudde zijn hoofd: ‘Je hoeft me zelfs niet te vertellen wat jullie allemaal bespreken. Jij hebt hier recht op. Ik vind het goed.’

What’s in a name

Safealove. Oftewel Safea Love. Door sommigen ook wel opgemerkt als Safe-a-love. Het schept blijkbaar nogal wat verwarring. Daarom een blogje over mijn pseudoniem.

Lange tijd zat ik te dubben. Het leek me heerlijk om mijn verhaal te doen, zonder erbij na te hoeven denken wat ik wel en niet kwijt kon. Er was inmiddels een groot geheim in ons leven geslopen, waar ik het liefst in alle openheid over wilde praten.

Al jaren houd ik een dagboek bij en heb al ontelbare woorden toevertrouwd aan levenloos papier. Het hielp me gebeurtenissen verwerken of de chaos in mijn hoofd weer op een rijtje te krijgen. Maar ik miste de feedback. Dat wilde ik ook graag eens horen.

Dus op deze manier bloggen leek me een goede oplossing, lekker anoniem onder gefingeerde naam.

Ik ging op zoek naar iets wat bij mij paste. Bij mij, of bij de geschiedenis die ik droeg. Zo kwam ik bij ‘Safea’, wat ‘reine’ of ‘onschuldige’ betekent.

Niet dat ik mezelf zo ‘rein’ of ‘onschuldig’ vind, maar ik hecht daar wel veel waarde aan. Helemaal wat de liefde betreft. Dus mijn zogenaamde achternaam werd ‘Love.’ Reine- of onschuldige liefde dus…

Toen ik, onbewust, de twee namen achter elkaar zette, ontstond daar Safealove. In eerste instantie zei het me weinig. Gewoon een samengevoegd geheel, meer niet.

Tot ik ineens zag dat er tevens Safe-a-Love was komen te staan. Sommige lezers merkten dat op in hun reacties. Wat bijzonder! Toepasselijker kon toch eigenlijk niet?! Er viel heel wat liefde te redden. Liefde, waar ik zuinig op wilde zijn. Met name de liefde voor mijn kinderen, na alle tegenslagen die we te verwerken hadden gekregen.

Safe-a-Love! Redt de Liefde! Het zou een lijfspreuk kunnen zijn. Want liefde is zo groots, zo mooi. Liefde zou zoveel aan ellende op kunnen lossen. Was er maar meer van in deze wereld!

‘De liefde is geduldig, de liefde is vriendelijk, de liefde is niet jaloers. Zij doet niet gewichtig en is niet trots, zij kwetst niet, is niet egoïstisch en voelt zich nooit beledigd, zij neemt niemand iets kwalijk, zij is niet blij met onrecht, maar juist met de waarheid. De liefde beschermt altijd, heeft altijd vertrouwen. Aan de liefde komt nooit een einde.’  (Zomaar een citaat uit de Bijbel)

29. Geen zin meer

Eigenlijk was ik gewoon ‘therapie-moe’. Had ik helemaal geen zin om weer in gesprek te gaan met een vreemde. Mijn verhaal te doen. Het vòlgende verhaal! Alsof het nooit eens ophield met al die drama’s.

Jarenlang had ik gesprekken gehad om mijn vorige huwelijk te redden. Zonder resultaat. Het was keihard op de klippen stuk geslagen. En dan zou ik nu weer over alle ellende van een volgend huwelijk moeten beginnen?

Ik had gewoon zin in rust. In harmonie in het gezin. Veiligheid voor de kinderen. Wilde een gelukkige jeugd voor hen. Tenminste.. voor de rest van hun jeugd. Want hun jonge jaren waren al verziekt.

Ik had geen zin in relatie-therapie. Wat was het nut daarvan? Er was een onherstelbare breuk geslagen. Wilde ik dat dan nog proberen te lijmen?

Wat zou me nog bij hem houden? Was het omdat ik ooit gedacht had nu wèl de juiste persoon te hebben gevonden? Of omdat ik eindelijk had ervaren hoe het ook anders kon in een huwelijk? Hoe het was om samen een team te zijn. Maatjes. Een eenheid. Samen de zorg voor de kinderen en voor het inkomen te dragen.

Hah, dat was dus allemaal een valse illusie gebleken! De financiën waren schrijnend. Ik had er nog nooit zo triest voorgestaan. En wat de meisjes betrof was wel gebleken hoe ‘goed’ hij voor hun heeft gezorgd. De veiligheid in huis was ver te zoeken.

Maar moest ik nu dan weer overnieuw beginnen? Een eind achter de relatie zetten? Weer alléén verder gaan, met twee kleine meisjes extra en daarbij ook nog een schuld op mijn schouders? Het was al zo zwaar toen ik mijn vorige relatie verbrak. Loodzwaar! Keihard werken om rond te komen. Alleen voor de meisjes zorgen. Proberen vader en moeder tegelijk te zijn..

Wat voelde ik me gezegend toen hij in ons leven kwam. Toen ik zag hoe de meisjes hem accepteerden als een vader. Hoe ze weer mannen-dingen meemaakten. Klussen in het huis. Fietsen die gerepareerd werden. Een consequente-mannen-opvoeding. Het was er weer allemaal!

Wilde ik daar nu weer een eind aan maken? Radicaal, zonder enige moeite voor herstel?

Toch zijn we er met z’n allen volop ingegaan. Mijn grootste wens is dat mijn dochter geholpen zal zijn met de EMDR-sessies. De vader van de kleintjes is in dader-therapie gegaan. Ik hoop dat hij zo inzicht zal krijgen in het leed dat hij haar en het hele gezin heeft aangedaan.

Zelf heb ik zo nu en dan gesprekken met een therapeut. Gewoon iemand die met me meedenkt over hoe het nu verder moet.

Op hoop van zegen.