Geboorte

Mijn moeder vertelde dat ik vlak voor mijn geboorte verkeerd lag, maar op het allerlaatste moment toch nog goed draaide. ‘De arts en de zusters stonden te juichen rondom het bed.’ 

Een andere keer vertelde ze er ook bij dat ik een paar keer omstrengeld was, maar dat liet ze nu achterwege.

‘En toen je eenmaal geboren was, zag je helemaal blauw en je gaf geen kik,’ ging ze verder. Ik zweeg en keek haar recht aan, benieuwd naar de hernieuwde versie van het verhaal.

‘Ze pakten je meteen bij beide voetjes en lieten je zo ondersteboven hangen.’ Ze hield haar hand in de lucht alsof ze een enorme vis aan de haak had geslagen. ‘… en toen begon je ineens te huilen. Wat waren we blij!’

Die laatste zin hoorde ik al niet meer. Dat op de kop houden, was dat niet de manier om een jonge baby van de verstikkingsdood te redden? Dus, als de arts destijds niet zo alert was geweest, had ik hier waarschijnlijk nu niet gestaan?!

So what?! 

Waarom heeft hij eigenlijk zo zijn best gedaan? Had me lekker met rust gelaten toen, dan had ik nu ook niet zoveel pijn gehad!